BIDDEN... HOE DAN?

We vinden het in de Bijbel in het boek 'Jacobus'.
Ik zal je uitleggen wat hier wordt bedoeld.

Lees maar eens mee in het 1e hoofdstuk van dit boek.

Voor bovenstaande tekst aan vinden eerst een andere tekst: 
"Als iemand van u wijsheid tekortschiet, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt, en ze zal hem gegeven worden."
Wat een rijke belofte!
Hoe vaak schieten we niet tekort in wijsheid? Dagelijks. Meerdere keren per dag. Wat is het dan goed om te weten dat we mogen bidden om wijsheid. In gedachten een gebed kunnen en mogen uitspreken, ieder moment van de dag. Als we in een situatie zitten waarin we even niet weten hoe te reageren, dan mag dat korte ‘schietgebed’ er zijn: ‘Heer, geef me wijsheid’. En dan mag je weten dat het je geschonken wordt! Bemoedigend, vind je niet?

Maar dan het vervolg waar ik op doelde:
"Maar laat hij erin geloof om vragen en daarbij niet twijfelen."
Dat is best een lastige… niet twijfelen. Hangt het dan van ons af en hoe wij ons voelen? 
Dat zou betekenen dat we in momenten van dalen in ons geloofsleven minder gebedsverhoring van God ontvangen. En als we pieken in ons geloof ervaren, we ook meer verhoring ontvangen. 
Maar zeg nou zelf, wie twijfelt er niet af en toe? Dit is gelukkig niet wat Jacobus hier bedoelt. Gebedsverhoring hangt niet af van onze zekerheid of onzekerheid. 

Met twijfel bedoelt Jacobus hier: dubbelhartigheid.
Het oorspronkelijke woord, DIAKRINOMAI, betekent: innerlijk verdeeld zijn; van twee walletjes eten, heen-en-weer bewegen. Zoals in het volgende vers ook omschreven staat: als de golven van de zee, die door de wind voortgestuwd en op – en neergeworpen wordt. Heen-en-weer tussen vertrouwen en wantrouwen in God. Zo iemand is niet uit één stuk. Het gaat hier om je toewijding aan God. Niet gebaseerd op je eigen gevoel, want dat is niet betrouwbaar. Maar volledig vertrouwen op God, ook als je gevoel niet meekomt. Jacobus bedoelt met iemand die twijfelt, iemand die niet volledig toegewijd is aan God. 

Maar, denk je dan misschien, hoe kan ik dat vertrouwen, die toewijding dan laten groeien?
Dat heeft alles te maken met de eerste verzen van dit Bijbelgedeelte. Volharden, volhouden, je richten op Jezus. Als je je richt op Hem, tijd voor Hem vrijmaakt en Hem vraagt om volharding, dan zal Hij je die geven. Je zult merken dat Hij in alles nabij is en dat Hij je vertrouwen laat groeien. En dan zal het bidden zonder twijfel daaruit voortvloeien. Op de manier zoals Jacobus het bedoelt: bidden in volledig vertrouwen op God en Zijn wil. Hij weet wat het goede en beste voor ons is, ook als wij daar zelf anders over denken. Of ons gevoel ons zoveel anders wil doen geloven. Als we in dat vertrouwen tot Hem bidden, zal Hij ons gebed verhoren en de wijsheid schenken die we nodig hebben!

Maar hoe dan? Misschien denk je, hoe doe ik dat dan? Ik ben boos, ik ben verdrietig, ik ben moe gestreden en het lijkt wel alsof God niets hoort. Ik schreeuw het soms uit, maar het blijft zo stil! 
Hoe doe ik dat dan als er van binnen weerstand of moedeloosheid is? Het lukt me gewoon niet. 

Heel eerlijk? Ik herken het. Ik voel het. En ik niet alleen.

Ook Jezus herkent het, weet hoe het voelt, heeft het meegemaakt dat de hemel werkelijk stil bleef.

We mogen bidden tot Hem, heel eenvoudig zoals we zijn. We hoeven ons niet anders voor te doen en mogen komen met ons hele hebben en houden, met al onze gevoelens en frustraties. Soms zijn er veel woorden. Maar soms ook helemaal niet. Vinden we de woorden niet. Dan is het stil. Ook in deze stilte is Jezus aanwezig. Misschien juist wel in deze stilte. Je stille woorden, het niet kunnen praten, omdat je de woorden niet hebt… ga er mee naar Hem. Neem daar ook letterlijk de tijd voor. 

En dan? Dan komt het wachten. Het gelovig, geduldig wachten. Op de vernieuwing en verfrissing van Zijn Geest in je leven. Elke dag meer. Je bidt totdat Hij, zoals de profeet Hosea het zei:

´... naar ons komt ons als milde regen, als de lenteregen die de aarde drenkt.´

Hoe ontvang je regen? Niet door het los te peuteren uit de lucht, maar door gewoon toe te kijken hoe het neervalt. Zelf doe je er niets aan! Je kunt in die regen, misschien wel in die stortbui gaan staan en je handen openen; misschien wel met wijd open armen gaan staan. En dan: ontvangen! Ontvangen dat wat Hij geeft. Hem dankend dat Hij de sluizen van de hemel opent en ons dat geeft waarvan Hij weet dat we het nodig hebben, op Zijn tijd. 
Hij schenkt vanuit Zijn trouw, Zijn genade, Zijn onmetelijke liefde. Ook aan jou!

Heb je moeite met bidden? Zou je meer willen weten hoe daar mee om te gaan? Laat het me gerust weten. Ik ga graag met je op weg.